Leenwebsite Peerby is een nieuwe fase ingegaan. Daan Weddepohl over het delen en liften, zijn ontmoeting met Al Gore en de nieuwste loot Peerby Go, waarmee het deelplatform de markt nog verder veroveren. “Iedereen wil delen, door de techniek is het nu mogelijk.” Peerby is een heel bijzonder bedrijf, al zegt Daan Weddenpohl het zelf. Lees hier het hele interview door Marlies Dinjens.
Read MoreOf ik twee weken van huis wil ruilen met twee Parijzenaars? Of een weekje zou willen relaxen in Griekenland? In de afgelopen weken druppelde al talloze geweldige aanbiedingen binnen in de mailbox van Homeexchange: een huis met zwembad in Hongarije, villa’s aan de Turkse kust of een appartement in Antwerpen. Ik sta sinds een half jaar op de huizenruilsite en dat leverde mij al twee geweldige vakanties op. Lees meer...
Read MoreEnigszins verbaasd doet een buurman een paar straten verderop de deur open. Ik zou toch vandaag om half negen ‘s ochtends langskomen om een reisgids over Parijs te lenen via Peerby? In mei ga ik naar het OuiShare Fest, een conferentie over de deeleconomie. Ik zal slapen in het huis van ene Manuel, die een piepklein appartementje heeft vlakbij de locatie van het OuiShare Fest. Op zijn beurt vertrekt Manuel richting Amsterdam om in mijn penthouse aan ‘t IJ, ahum, neer te strijken. Lees meer...
Read MoreDoor de deeleconomie heb ik een andere relatie gekregen met spullen. Dat klinkt wat zwaar, maar als je toelaat dat vreemden in je bed slapen of dingen lenen, ga je nadenken over wat echt onbetaalbaar en onvervangbaar is. Lees meer...
Read More“Wil iemand een stijltang? Waarom ik die wegdoe? Ik heb al stijl haar.” Een betere en grappigere manier om de ruilparty te starten, was er eigenlijk niet. Het gaf precies de essentie weer van deze middag; waarom heeft een mens zoveel spullen die zinloos op planken en in kasten liggen, terwijl ze voor anderen nog waardevol kunnen zijn.Vroeger kwam iemand langs om tupperwarebakjes aan te prijzen, die je vaak niet eens nodig had. Nu ruilen we spullen zodat we niets nieuws meer hoeven te kopen.
Read more...
Read MoreIk besloot mijn Duits maar weer eens uit de mottenballen te halen. Een taal die lang niet gesproken is, moet eerst grondig worden afgestoft. In 2005 studeerde ik in Berlijn en gebruikte mijn Duits daarna vrijwel nooit meer. De kennis zit er nog wel, maar ergens diep verscholen in de krochten van mijn brein. Een talencursus is prijzig en start bovendien niet meteen volgende week. Ik besloot daarom een oproepje te plaatsen op Facebook in de groep Amsterdam Durft te Vragen. Al snel kreeg ik een reactie van Bea, die een deel van haar jeugd in Duitsland heeft gewoond. Ze wilde graag Duits spreken en misschien kon ik haar in ruil daarvoor helpen met een crowdfundingcampagne?
Read more...
Read MoreOp het station van Breda, een glinsterende hal waar het iedere dag Kerstmis lijkt, stond een zwarte vleugel opgesteld. Niemand bespeelde de vleugel en zonder pianist leek het instrument misplaatst. Zo om de hoek bij de Smullers en de Etos stond hij zielig te glimmen. In de AKO ging ik op zoek naar lectuur voor de terugreis. Een boek, een krant. Ik kon niet kiezen. En toen opeens, pianoklanken.
Read more...
Read More